Op reis naar Corvara en de machtig, prachtige Dolomieten.

In Utrecht stapten we over in een dubbeldekker bus. Via Eindhoven vervolgens naar Maastricht en toen in volle vaart door Duitsland richting Oostenrijk, alwaar de eerste pendelgasten vroeg in de morgen uitstapten op hun bestemming.
Wij mochten nog even blijven zitten.  Door de vele ophaal- en afzetstops en de sneeuw ‘s nachts, hadden de 2 chauffeurs lichtelijk haast gekregen. Tijd voor koffiestops en de benen strekken, zat er even niet meer in. In ras tempo door naar onze eindbestemming waar we tegen 13.00 uur arriveerden. Een lange rit dus, overigens is die toch, in mijn ogen, voorbijgevlogen. Voordeel van later aankomen is wel dat de kamers gereed waren en we allemaal direct onze intrek konden nemen.

De skigroep
De groep bestond dit jaar uit 19 deelnemers, waaronder ‘die-hard’ deelnemers (ik meen soms al voor de 20^e keer?) en nieuwe deelnemers. Ondergetekende neemt voor het eerst deel dit jaar dus heeft geen referentiekader of vergelijkingsmateriaal maar wordt wel gevraagd om een verslag te maken, bij deze dus.
Wat opvalt, is dat er een stevige gemiddelde leeftijd is in de groep (69 jaar) maar dat dit niets zegt over het ski-niveau en de ski-conditie is me inmiddels wel duidelijk geworden. ‘Ha, dat biedt mooi perspectief voor onze oude dag straks, denk ik dan ook wel eens. Als je toch zo sportief en fit ouder mag worden, dan teken ik (54 jaar) ervoor!’
Sommigen binden gelijk de latten onder maar de meesten acclimatiseren en rusten lekker uit, in de sauna en/of even de benen strekken met een lekkere wandeling. Het avondeten start met een uitgebreid Italiaans buffet waar we vervolgens iedere dag van mogen genieten. De 4 nieuwkomers proberen de namen te onthouden van iedereen en de oudgedienden kletsen gezellig bij en halen vooral herinneringen op aan alle voorgaande skireizen.

De eerste skidag
Zondag start dan voor de meesten de eerste echte skidag. De meesten, waaronder de scribent, gaan met Rinus mee het gebied verkennen. Wat mij opvalt zijn de heerlijk, brede en vooral lange pistes. Prima sneeuw en alvast een mooie zon met blauwe lucht, wat wil een mens nog meer. Bergje op en af, glijden en draaien. Grappig dat het net als fietsen is, je verleert het niet echt, ook al was het voor mij alweer ruim 3 jaar geleden dat ik op de ski’s stond.
Na de min of meer plenaire koffiestop splitsten we ons, soort van organisch, op in kleinere groepjes en al snel vernemen we dat Ingrid erg ongelukkig gevallen is. Het blijkt een flinke breuk in de arm te zijn en haar ski-avontuur was dus van erg korte duur. Overigens moest ze nog tot dinsdag wachten voor ze werd opgehaald voor de zogenaamde ‘gipsvlucht’ naar Rotterdam. Een echte pechvogel dus.

Maandag is een sneeuwdag
Maandag valt er mega veel verse sneeuw en de meesten gaan wandelen en uitrusten. Het al mooie landschap verandert langzaam in een sprookjesachtige omgeving. De verse sneeuw op de vele dennenbomen, de imposante steile bergmassieven net als oliebollen met poedersneeuw overal bovenuit stekend. Ik kan er geen genoeg van krijgen om ernaar te kijken, zo prachtig en majestueus.

Verse sneeuw op dinsdag
Dinsdag mogen we de verse sneeuw uitproberen onder onze ski’s. Dat skiet natuurlijk nog lekkerder en in mijn ogen zijn de ski-condities nu 10 uit 10. Een strakblauwe lucht, -14 in de ochtend en -2 in de middag en volle bak zon. We verkennen het zeer uitgebreide skigebied nog verder en genieten met volle teugen van de afdalingen en de natuur.
Alle groepjes en deelnemers zijn zeer sociaal, we wachten op elkaar en iedere dag ontstaan er soort van vanzelf nieuwe indelingen. Wij voelen ons als nieuwkomers zeer welkom en hartelijk ontvangen. We krijgen wat handige en logische tips om het skiën in groepjes veilig en aangenaam te houden zoals achter aansluiten bij het wachten op elkaar zodat niet het hele wachtende treintje omvalt als je doorschiet of valt bij het stoppen en uiteraard wachten bij een splitsing of afslag. Wel zo handig om niet je groepje kwijt te raken in dit grote skigebied. Spreekt voor zich dat dit toch een paar keer misgaat haha, maar gelukkig niet bij de nieuwkomers en verder niet met grote ‘verdwaal consequenties’.

Geen tafelschikkingbeleid
Ook de tafelschikking bij het ontbijt en het diner zijn iedere dag weer anders. Niemand heeft een vaste plek en dat zorgt voor prima afwisseling waarin wij (als nieuwkomers) steeds meer deelnemers leren kennen. De bediening anticipeert soepel op ons ‘geen tafelschikking beleid’. De keuzemenu’s worden uitgeserveerd en je geeft aan welk gerecht je die ochtend had gekozen.

Sella Ronda kan duur zijn
Woensdag is een speciale skidag voor wie wil: de Sella Ronda staat op de agenda. Echt mega mooi om te ervaren. Een echte rondtoer van 66 km inclusief liften. De Sella Ronda is een skiroute om het Sellamassief heen. Een gigantische rotspartij die op sommige plekken tot wel 3.153 meter hoog rijkt. Gelukkig hoeven we niet van die rotsen af te skiën. Ze zorgen alleen voor het allermooiste decor wat je je kunt wensen tijdens een wintersport, in mijn ogen.
Je kunt de Sella Ronda twee kanten op skiën: met de klok mee (oranje) en tegen de klok in (groen). Overal staat de ronde goed aangegeven met gekleurde borden, zodat je zeker weet dat je de goede kant op gaat. Volgens de kenners is de oranje route iets uitdagender dan de groene. De pistes op de oranje route zijn net iets steiler, soms iets ijziger en vaak ook langer dan op de groene route. Het totaal aantal liften wat je hebt op de oranje route is dan ook vijftien, tegenover zeventien op de groene route.
Wij skiën met ons groepje de oranje route want we hadden dinsdag al een stukje van de groene kant gedaan. We moeten op het eind wel een beetje door skiën om zeker de laatste liften te halen (er was uit het niets ineens wat dichte mist opgekomen) maar al snel bleek dat we nog ruim een uur over hadden bij terugkomst in het hotel.
Voor ons de 1^e keer dat we echt een ronde op deze manier skieden en het is toch anders dan bultje op en af in een gebied. Landschappelijk ook zeer de moeite waard, je skiet door dorpjes, moet af en toe klunen of een weg oversteken maar echt bijzonder. Er was een ander klein groepje die toch ergens iets heeft gemist van de route en zij kwamen uiteindelijk met een best prijzige taxirit weer in het hotel terugL Dat kan dus ook gebeuren met een flinke ronde.

Speedy gonzales en pijnstilling
Iedere avond maken velen gebruik van de heerlijke sauna en whirlpool. Zo voorkomen we ook spierpijn en rusten en relaxen heerlijk na het skiën. Overigens starten we altijd na terugkomst met een lekker drankje in de hotelbar. Geen uitbundige après-ski maar gezellig bijkletsen en ervaringen uitwisselen. Er zijn ook een aantal mannen die iedere dag al om 8.30 uur de 1^e lift nemen en zeker wel tussen de 80 en 100 km per dag skiën. Petje af voor Henk, Alex senior en Ad. Ik begreep ook dat zij de Sella Ronda soms ook zowel links- als rechtsom doen op 1 dag…Dan ben je echt wel een speedy gonzales in mijn ogen.
Volgens mij hadden ze af en toe wel wat pijntjes in de knieën of iets dergelijks maar dat mocht de pret niet drukken. Om me heen hoorde ik wel meer mensen over wat pijnstilling praten hier en daar en sommige lichaamsdelen waren ook uit voorzorg goed ingepakt, waaronder ook mijn eigen knie. Soms is iets zo leuk en fijn dat je er wel wat overlast voor over hebt. De meeste sporters (en dus ook skiërs) kennen dit fenomeen wel.